Duygularımın Dili Kitabı

Dolandım İstanbul’ u sokak sokak ben
Kapında bekledim ne kadar bilsen
Burnum aktı gözlerim doldu
Ağlama lan diye yaşımı silsen

Işıklarınızın hepsi yanıyor
Ben yalnız sokakta içim kanıyor
Alem beni bir serseri sanıyor
Düğününüz mü var? Gelemedim ben
Şu yalan dünyada ölemedim ben

Hem ağladım hem de yazdım bir şiir
Hücremde yalnızım var bende kahır
Bu dünya sevene zindanmış zahir
Senin gönlün bende, benimki sende
Ruhum bedendedir sevdam kefende.

Sen var iken ben kıymetin bilmedim
Senin için ölmek varmış ölmedim
Sen gideli bir gün dahi gülmedim
Virane üstüne temel kurmadım
Bil ki senden başkasını bulmadım

Nasılsın diye soramıyorum
Bir durduğum yerde duramıyorum
Elim erişmez ki varamıyorum
Telefonum kesik çalmıyor zili
Ensemden düşmüyor feleğin eli

Gültekin, bu gece olmaz ki sabah
Yatak diken olur yorgansa toprak
Yaradan Allah’ım şu halime bak
Çiçek idim artık dalımdan koptum
Şimdi hiçbir şeyim, bir zaman çoktum.

13/06/1995  Saat : 02.00

Gültekin Yıldırım